POP-MUSIC

Muzyka pop – ogólnie muzyka popularna, termin ten jest jednak wieloznaczny, w najszerszym sensie oznacza każdy rodzaj muzyki rozrywkowej, niezależnie od jej charakteru.
W węższym zakresie popem nazywa się bardziej "miękki" i nastawiony na masowego odbiorcę odłam muzyki rockowej, charakteryzujący się prostotą, melodyjnością i szerszym niż w klasycznej muzyce rockowej użyciem syntezatorów i studyjnych technik nagraniowych. Często style popowe są "łagodniejszymi" odmianami pierwotnych stylów wyrosłych z różnych odmian muzyki rozrywkowej (nie tylko rockowej), lub kombinacjami tych odmian tak zestawianymi, aby usunąć brzmienia nietolerowane w danym momencie przez większość potencjalnych słuchaczy, oraz aby zachować brzmienia, które są aktualnie modne.

Verba

Zespół powstał w 1997 roku w Pile (Wielkopolska). W jego skład wchodzą Bartas i Ignac.

Pierwszy z wymienionych swoją przygodę z komponowaniem utworów zaczął bardzo wcześnie, bo już w wieku 5 lat rozpoczął naukę gry na instrumentach klawiszowych. Przez wiele lat nie rozstawał się z muzyką. Szukał natchnienia wszędzie, od techno, house, electro, jungle, przez pop, aż po hip-hop. Ten ostatni zafascynował go szczególnie.

Ignac był jego kumplem z jednej klasy szkoły podstawowej. Panowie szybko odkryli, że mają wspólne zainteresowania i postanowili połączyć siły. Na początku, jak sami mówią, po prostu "bawili się muzyką". Zainteresowali się też pisaniem tekstów, choć przez długi czas rymował tylko Ignac. Bartas dołączył do niego z czasem.

Występowali w wielu miastach Polski, jako support takich wykonawców, jak: Jeden Osiem L, Ascetoholix, Mezo, Owal, 52 Dębiec, Pan Duże Pe, Sistars, Kasta Squad, Tede, O.S.T.R., Vienio i Pele, Gutek, Trzeci Wymiar, Don Guralesko. Przed oficjalnym debiutem mieli na koncie trzy nielegale.

Ich pierwszy oficjalny album ukazał się ósmego marca 2005 roku, co uwieczniono w jego tytule - "Ósmy marca" - nakładem UMC Records. Płyta powstała bez użycia sampli, pętli i zapożyczeń z utworów innych wykonawców. Komputer umożliwił skomponowanie wszystkich melodii nuta po nucie. Płyta zawiera dużą ilość brzmień fortepianów, skrzypiec, gitar akustycznych i instrumentów dętych. Tematyka albumu dotyczy codziennego życia, uczuć, spostrzeżeń związanych z przeżyciami autorów. Jak sami mówią: "W założeniu cała płyta miała być prawdziwa i życiowa, więc zrobiliśmy wszystko, aby ostatecznie nie utracić wartości przekazu".

Drugi album "21. listopada" ukazał się zgodnie z tytułem 21 listopada, w 2006 roku. Tym razem na krążku nie zabrakło gości, zespołu Rezerwat oraz aktorki Katarzyny Bujakiewicz. "»Dwudziesty pierwszy listopada« to płyta jeszcze bardziej miłosna. Temat ten jest nam wyraźnie najbliższy i takie nagrania robi nam się najlepiej" – mówią o płycie Ignac i Bartas. Krążek promowały single "Słuchaj Skarbie", "Summer Patrol" i "Zaopiekuj się mną".

Miley Cyrus

Nastolatka jedną z najbardziej wpływowych osób w show-biznesie?! Właśnie tak. Miley Ray Cyrus została zaliczona do tego grona przez magazyn "Forbes" zanim skończyła 17 lat. W ciągu kilku lat młoda Amerykanka stała się wielką gwiazdą filmu i muzyki, osiągając sukces komercyjny, jaki dany jest tylko nielicznym. Można powiedzieć, że show-biznes ma w genach, bo jest córką znanego w USA muzyka country Billy'ego Raya Cyrusa. Urodziła się 23 listopada 1992 roku w światowej stolicy country, Nashville, jako Destiny Hope Cyrus. Przodkowie młodej gwiazdy ponoć wywodzą się z plemienia Irokezów. Jak głoszą biografie, rodzice nadali jej imiona Destiny Hope, ponieważ wierzyli, że kiedyś osiągnie wielki sukces. Miley ma pięcioro rodzeństwa. Jej bracia i siostry również działają w show-biznesie, są muzykami bądź grają w filmach.

Zamiłowanie do występów Miley ujawniła już w szkole. W Heritage Middle School była cheerleaderką. Aktorstwo pojawiło się w jej życiu bardzo wcześnie, gdy przyszła Miley Stewart z serialu "Hannah Montana" miała zaledwie dziewięć lat. Rodzina Cyrus mieszkała wtedy przez pewien czas w kanadyjskim Toronto i tam dziewczyna zaczęła pobierać pierwsze lekcje aktorstwa. Niedługo później pojawiły się propozycje ról, póki co niedużych (m.in. w serialu "Doc"). Wszystko zmieniło się, kiedy mama Miley, Tish, zdecydowała się podpisać umowę z firmą Morey Management Group na zajęcie się karierą córki. Jim i Jason Morey wraz z Tish Cyrus załatwili 12-letniej dziewczynie przesłuchanie do roli młodej gwiazdy pop w serialu stacji Disney Channel. Początkowo odrzucono ją ze względu na młody wiek, ale upór mamy Miley i samej zainteresowanej sprawił, że ostatecznie dostała rolę Zoe Stewart. Włodarze Disney Channel później tłumaczyli, że wybrali Miley ze względu na jej ogromną energię i "umiejętność cieszenia się każdą chwilą życia". Nastolatkę porównywali do połączenia Hilary Duff i Shanii Twain. Nieco później imię głównej bohaterki serialu "Hannah Montana" zmieniono na Miley.

Pierwszy odcinek serialu wyemitowano w marcu 2006 roku. Na punkcie "Hannah Montana" rozpętało się w Ameryce prawdziwe szaleństwo. Każdy odcinek ogląda ponad cztery miliony widzów. Wśród dzieci i nastolatków Miley od razu zdobyła sympatię i uznanie. Będąc popularną, postanowiła spróbować swoich sił w świecie muzyki. Pierwszym nagraniem nastolatki był cover piosenki "Zip-a-Dee-Doo-Dah" z wiosny 2006. Parę miesięcy później wytwórnia Disneya wydała ścieżkę dźwiękową do serialu, na której Miley zaśpiewała większość piosenek, w tym jedną, "I Learned From You", w duecie z ojcem. Soundtrack zadebiutował na pierwszym miejscu listy "Billboardu". Wkrótce po jego premierze Miley wyruszyła na swoją pierwszą trasę koncertową po USA w roli supportu The Cheetah Girls. Publiczność przyjęła ją niezwykle gorąco, co zapewne miało wpływ na to, że Cyrus postanowiła od tej pory dzielić swoją karierę na filmową i muzyczną.

Ledwie parę miesięcy po zakończeniu trasy Miley przygotowała kolejne wydawnictwo muzyczne. Wydana wiosną 2007 płyta "Hannah Montana 2: Meet Miley Cyrus" składała się z dwóch krążków. Pierwszy był ścieżką dźwiękową serialu, zaś drugi solowym debiutem nastolatki. Dwupłytowe wydawnictwo z miejsca zdobyło szczyt listy "Billboardu" i w dość krótkim czasie trzykrotnie pokryło się w USA platyną. Miley stała się niekwestionowaną gwiazdą. Media pisały o niej niemal bez przerwy, a jej twarz zdobiła niezliczoną ilość okładek młodzieżowych magazynów. Na kolejną trasę koncertową Miley wyruszyła już jako główna gwiazda, zaś rolę supportu pełniła grupa The Jonas Brothers. Tournée odbywało się pod hasłem "Best Of Both Worlds Tour", ponieważ Miley występowała w podwójnej roli - jako Hannah Montana oraz Miley Cyrus. Każdy z 69 koncertów był wyprzedany. Bilety znikały w rekordowym czasie. Z trasy powstał następnie film, który prezentowano w amerykańskich kinach w formacie 3-D.

Rok 2008 był dla Miley jeszcze bardziej pracowity. Do obowiązków aktorsko-piosenkarkich doszło między innymi prowadzenie uroczystości Teen Choice Awards i CMT Awards. W prowadzeniu drugiej gali wspomagał Miley tata. 1 maja młoda gwiazda oficjalnie zmieniła swoje imiona na Miley Ray. Najważniejsza była jednak kolejna płyta Cyrus. Krążek "Breakout" ukazał się w lipcu i zawierał sporo autobiograficznych piosenek, których teksty były inspirowane tym, co spotkało Miley odkąd stała się sławna. Nastolatka miała spory wkład w pisanie utworów. "Breakout" od razu zameldował się na szczycie notowania "Billboardu" i stał się jedną z najlepiej sprzedających się płyt 2008 roku. Miley napisała też piosenkę na ścieżkę dźwiękową filmu "Bolt". Kawałek "I Thought I Lost You" otrzymał później nominację do Złotego Globu. Cyrus w 2008 roku pojawiła się również na planie kinowej wersji serialu, który przyniósł jej sławę. Obraz "Hannah Montana: The Movie" zadebiutował w amerykańskich kinach na wiosnę 2009 roku. Miley oczywiście nagrała piosenki na soundtrack do obrazu, który dotarł na szczyt listy "Billboardu" i przyniósł kolejne przeboje, m.in. "The Climb". Cyrus nagrała też kawałek na kolejną płytę cenionego producenta Timbalanda.

O kolejnej trasie koncertowej Miley warto wspomnieć z tego względu, że młoda Amerykanka po raz pierwszy postanowiła zaprezentować się europejskiej, konkretnie brytyjskiej publiczności, w tym członkom rodziny królewskiej. Plany Miley są niezwykle bogate, zarówno te filmowe, jak i muzyczne. Młoda gwiazda oczywiście musiała zrezygnować z regularnej nauki w szkole. Wiedzę pobiera od prywatnych nauczycieli, a czas spędza głównie w Los Angeles, a gdy czas pozwala, na pełnej zwierząt farmie pod Nashville. Zapewnia, że jest zwyczajną nastolatką, która co niedzielę uczęszcza z rodziną do kościoła. Zbyt wielu kontrowersji na razie nie wzbudziła. Głośno było o niej w zasadzie tylko raz, gdy opublikowano jej zdjęcia topless, autorstwa Annie Leibovitz. Nastolatka przeprosiła później swoich fanów. W obronę wzięła ją również wytwórnia Disneya, która zarzuciła magazynom manipulację celem zwiększenia sprzedaży. "Nie jestem idealna i tak jak każdy popełniam błędy. Nie chciałam nikogo obrazić i przepraszam, że wszystkich zawiodłam" - pisała w oświadczeniu Cyrus.

Miley firmuje własną kolekcję odzieży, która pojawiła się w sklepach w 2007 roku. Ma swoją woskową figurę w nowojorskiej filii muzeum Madame Tussauds. Doczekała się też publikacji swoich wspomnień, "Miles To Go", które napisała wspólnie z Hilary Liftin. Dla nikogo nie było specjalnym zaskoczeniem, że książka od razu stała się bestsellerem wśród wydawnictw dla dzieci i nastolatków. Pomimo oszałamiającej kariery, zarobionych milionów Miley nie zapomina o tych, dla których życie nie było łaskawe. Często i hojnie wspiera organizacje charytatywne, nagrywa piosenki, z których sprzedaż zasila organizacje pomagające potrzebującym, a także dbające o środowisko. Jej plany obejmują także naukę fotografowania. Miley stwierdziła nawet, że właśnie to najbardziej chciałaby robić w życiu. Zanim zgłębi tajniki fotografii, będzie można ją oglądać w roli nastolatki mającej podwójne życie - zwykłej dziewczyny Miley Stewart i gwiazdy muzyki Hannah Montany. Podobno w prawdziwym życiu mocno przypomina swoją bohaterkę. Z tym, że nieco więcej jest w niej zwykłej dziewczyny niż wielkiej gwiazdy, która wiele się nauczyła w ciągu kilku lat w show-biznesie. "Wiem, jak należy szanować samą siebie i kiedy powiedzieć »nie«. Wiem też, komu mogę zaufać" - zapewnia Miley. O jej życiu uczuciowym wiadomo niewiele. Przez dwa lata była związana z Nickiem Jonasem z The Jonas Brothers. Obecnie jej partnerem jest 20-letni model Justin Gaston.

Nicole Scherzinger

Nicole Scherzinger urodziła się 29 czerwca 1978 roku w Honolulu na Hawajch. Jest piosenkarką, udzielającą się zarówno jako członkini grupy The Pussycat Dolls, jak i solowa wokalistka. Jej matka jest pochodzenia rosyjsko-hawajskiego, ojciec zaś jest Filipińczykiem.

Od najmłodszych lat uczyła się tańca i śpiewu, matka przekazała jej tajemnice hawajskiego tańca hula. Jako dziecko wygrywała wiele konkursów artystycznych, między innymi festiwal organizowany przez koncern Coca-Cola, czy show "Popstars".

W wieku siedmiu lat, za sprawą swojego nowego ojczyma przeprowadza się wraz z całą rodziną do Louisville w stanie Kentucky. Jako nastolatka miała już swój własny zespół Eden's Crush, który grał jako support przed takimi gwiazdami jak N'Sync czy Jessica Simpson.

Naukę podjęła na  uniwersytecie stanowym Wright w Dayton, w Ohio, na wydziale aktorsko-muzycznym, który jednak porzuciła, aby się poświęcić śpiewaniu. Zagrała w kilku musicalach na Broodwayu, a także w musicalu "Chicago", wcielając się w postać Velmy Kelly.

Uważana jest za najzdolniejszą spośród szóstki dziewczyn z The Pussycat Dolls (jako jedyna sama pisała sobie teksty piosenek) - producent  i raper Sean "Diddy" Combs wróży jej karierę porównywalną do Madonny czy Beyonce.

W roku 2006, Nicole zaczęła nagrywać własne piosenki. Gościnnie zaśpiewała w utworze Diddy'ego "Come to Me", która znalazła się na jego płycie "Press Play". Na 2008 rok zaplanowano jej pierwszą solową płytę "Her Name is Nicole" - album poprzedzono dotąd wydanie, kilku singli: "Whatever You Like", "Baby Love", oraz "Paukenikeni".

Stachursky

Ur. 1966 r. naprawdę nazywa się Jacek Łaszczok i pochodzi z Czechowic-Dziedzic. Na początku lat 90. śpiewał w rockowej kapeli E. V. Boys. Król polskich dyskotek oficjalnie sprzedał ponad pół miliona kaset i płyt CD. Drugie tyle rozeszło się na rynku pirackim. Rocznie gra 60 -70 koncertów, głównie plenerowych i w dużych dyskotekach. Przyciąga na swoje imprezy od 3 do 30 tysięcy widzów.

Black Eyed Peas

Black Eyed Peas założyli Will.I.Am oraz Apl de Ap. Panowie spotkali się w szkole średniej, a połączyła ich miłość do tańca, obaj wchodzili w skład breakdance'owej formacji Tribal Nation. To przestało im wystarczać i postanowili się zająć także muzyką. Odeszli więc z Tribal Nation i założyli Atban Klann (pierwszy człon to akronim od A Tribe Beyond A Nation). W 1992 roku grupa podpisała kontrakt z należącą do Eazy'ego-E wytwórnią Ruthless Records. Wydawca, skoncentrowany bardziej na gangsta rapie, nie potrafił wypromować zespołu ze zdecydowanie pozytywnym przekazem i nie wydał debiutanckiego krążka Atban Klann.

Współpraca z wytwórnią Eazy'ego-E zakończyła się wraz ze śmiercią rapera w 1995 roku. Will.I.Am i Apl de Ap, nie zrażeni dotychczasowymi niepowodzeniami, zatrudnili tancerza i MC o ksywce Taboo, zmienili nazwę na Black Eyed Peas i zaczęli intensywnie koncertować, dzięki czemu zwrócili na siebie uwagę fanów i wydawców. W 1998 roku ukazał się wreszcie debiut zespołu "Behind The Front", na którym można także usłyszeć wokale wspomagającej panów Kim Hill.

Kolejny album BEP - " Bridging The Gap" (2000) - okrasili swym udziałem tacy artyści, jak: Chali 2na z Jurassic 5, Wyclef Jean, De La Soul oraz Macy Gray.

Twórczość formacji z Los Angeles spotykała się z coraz większym uznaniem, ale dopiero z kolejnym wydawnictwem przyszedł ogólnoświatowy sukces. Mowa o albumie "Elephunk" z 2003 roku, na którym po raz pierwszy słychać czwartego członka zespołu, wokalistkę Fergie (Stacy Ferguson, byłą wokalistkę grupy Wild Orchid), która zastąpiła Kim Hill. Listy przebojów szturmowały piosenki "Where Is The Love?" (z udziałem Justina Timberlake'a), "Hey Mama", "Let's Get It Started" oraz "Shut Up".

W 2004 roku Black Eyed Peas wzbogacili swój dorobek o DVD, zatytułowane "Behind The Bridge To Elephunk", zawierające wszystkie klipy zespołu. Wśród dodatków znajdziemy m.in. materiał nakręcony podczas sesji zdjęciowych do teledysku, nagrania koncertowe i fotografie grupy.

W tym samym roku zespół przystąpił do prac nad nową płytą, a od czasu do czasu dawał koncerty - pojawił się między innymi pod koniec stycznia 2005 roku w Polsce (w Warszawie), zaś Will.I.Am zagrał w serialu "Joan of Arcadia", jako bohater o pseudonimie Three Card Monte Guy God. Czwarta płyta Black Eyed Peas "Monkey Business" ukazała się w czerwcu 2005 r. Wśród gości na albumie nie zabrakło sław, w studiu pojawili się James Brown, Sting, Justin Timberlake i John Legend. Sporo zamieszania powstało wokół pierwszego promującego wydawnictwo singla. Grupa musiała przerobić tytuł nagrania z oryginalnego "Don't Fuck With My Heart" na "Don't Funk With My Heart", ponieważ szefowie wytwórni Polydor obawiali się, iż utwór nie zostanie zaaprobowany przez niektóre rozgłośnie.

Po wydaniu nowego albumu i dopełnieniu obowiązków koncertowych członkowie zespołu zaczęli pracować nad płytami solowymi. Poza tym Will.I.Am założył wytwórnię płytową. Pierwsze kontrakty podpisał ze swoją koleżanką z zespołu – Fergie, oraz z Macy Gray. Postanowił także przeprowadzić się na jakiś czas do Australii, by wyszukiwać muzyczne talenty. Odwdzięczył się też byłemu wokaliście 'N-Sync, Justynowi Timberlake'owi, produkując jego kolejny album solowy.

Fergie rozpoczęła zaś karierę aktorską, wokalistka pojawi się w remake'u słynnego katastroficznego filmu "Tragedia Posejdona" (z 1972 roku).

W lipcu 2005 roku na rynek trafiły dwa kolejne single BEP – "Don't Lie" oraz "Like That" nagrany z Q-Tipem, Talibem Kweli, Johnem Legendem i Cee-Lo, a Will wziął udział w pracach nad płytą brazylijskiej legendy - Sergio Mendesa, w nagraniu której pomagali też Stevie Wonder, Q-Tip i Jill Scott.

Dobra passa zespołu trwała nadal, w marcu 2006 roku grupa ustanowiła rekord. Dzwonek do telefonu komórkowego z melodią z singla "My Humps" ściągnięto w USA ponad dwa miliony razy. Tego samego miesiąca w iTunes Music Store rozpoczęła się sprzedać nowej EP-ki Black Eyed Peas - "Renegotiations: The Remixes". Na płycie znalazło się siedem remiksów piosenek, w produkcji których pomagali tacy artyści jak Jazzy Jeff, Pete Rock czy DJ Premier. Oryginalne wersje tych kompozycji ukazały się na ostatnim albumie kapeli "Monkey Business".

Katy Perry

Zanim Katy Perry zrobiła w 2007 roku międzynarodową karierę w świecie muzyki pop wzbogaconej o 
lekko rockową drapieżność, występowała i nagrywała pod swoim prawdziwym nazwiskiem - Katheryn Elizabeth Hudson, repertuar nie mający wiele wspólnego z mainstreamem. Urodzona 25 października 1984 roku w kalifornijskim Santa Barbara piosenkarka, najpierw próbowała swych sił w gospel. Katy pochodzi z bardzo religijnej rodziny. Muzyka była obecna w jej życiu od dawna i dziewczyna marzyła, żeby występować na scenie. "Od dziecka wiedziałam, kim chcę być. Nie zdawałam sobie tylko sprawy z tego, że jeśli będę powoli, ale pewnie stawiać drobne kroki naprzód, moje marzenia spełnią się" - wspominała Katy po latach, już jako gwiazda.

Najpierw Katy udzielała się wokalnie w chórze kościelnym, w kościele, w którym nabożeństwa odprawiał jej tata (śpiewała tam do 17 roku życia, a za każdy ojciec dawał jej 10 dolarów). Swoje marzenie zaczęła realizować dość wcześnie, bo tuż po zakończeniu edukacji w szkole średniej. Początkowo głównym spektrum zainteresowań Katy była muzyka gospel i w takim stylu utrzymana jest jej debiutancka płyta, wydana w 2001 roku pod tytułem "Katy Hudson". Innych gatunków dziewczyna i jej rodzeństwo nie mogły słuchać, bo zakazywali im rodzice. Taniec był dozwolony, więc Katy szkoliła się także w tej sztuce.

Pierwsze występy jako mała dziewczynka dawała przed rodzicami. Wypadła na tyle przekonująco, że państwo Hudson postanowili sfinansować córce lekcje śpiewu, które brała przez siedem lat. W szkole muzycznej w Santa Barbara, w której spędziła krótki okres, Katy zgłębiała też tajniki włoskiej opery. Jednak to występy kościelne okazały się w niemałym stopniu przełomowe dla późniejszej kariery wokalistki. Właśnie tam jej talent dostrzegli muzycy z Nashville, którzy znaleźli się w Kalifornii, a następnie zasugerowali Katy i jej rodzicom, że dziewczyna powinna udać się do stolicy country, aby rozwijać swoje umiejętności. Kalifornijka uczyła się tam nie tylko śpiewu, lecz również gry na gitarze i pisania piosenek. Podpisała też swój pierwszy kontrakt, z firmą Red Hill, specjalizującą się w muzyce religijnej. Wspomniana płyta "Katy Hudson" ukazała się, gdy Katy miała zaledwie 15 lat. Sukcesu nie odniosła, a wytwórnia wkrótce zakończyła swój żywot. Młoda piosenkarka nie załamała się i postanowiła działać na własną rękę i na niwie muzyki świeckiej. W wieku 17 lat zmieniła nazwisko na Perry (panieńskie nazwisko matki), bo prawdziwe za bardzo kojarzyło się ze znaną aktorką Kate Hudson, a później wyruszyła szukać szczęścia w Los Angeles. Wydawało się, że znalazła je szybko, bo udało się podpisać kontrakt z Island i rozpocząć pracę nad krążkiem ze słynnym Glenem Ballardem. Płyta miała ukazać się w 2005 roku, ale ostatecznie na rynku się nie pojawiła. Kontrakt został rozwiązany, a dokumentem współpracy z Ballardem było kilka piosenek, które Katy zamieściła na swoim profilu w serwisie MySpace. Jedna z nich, "Simple", trafiła na ścieżkę dźwiękową do filmu "The Sisterhood Of The Traveling Pants", co mogło mieć wpływ na decyzję koncernu Columbia o podpisaniu kontraktu z młodą piosenkarką w 2004 roku. Niestety, i tym razem Katy nie dopisała fortuna. Bossowie wytwórni chcieli, by Perry nagrywała z teamem producenckim The Matrix. Efektów tej współpracy jednak nie było dane poznać melomanom. Plusem sytuacji było to, że o Katy coraz więcej pisała prasa muzyczna, dzięki czemu powolutku rosła jej popularność. Mieli nosa dziennikarze magazynu "Blender" ogłaszając Perry "kolejną wschodzącą gwiazdą".

Wokalistka po niepowodzeniu kolaboracji z The Matrix próbowała pracować samodzielnie, lecz z tych wysiłków nic nie wyszło, a cierpliwość Columbii wyczerpała się i kontrakt rozwiązano. Katy przez pewien czas zarabiała na życie jako A&R (specjalistka ds. artystów i repertuaru) w niezależnej wytwórni Taxi Music, w wolnych chwilach szukając wydawcy dla siebie. Wystąpiła też w paru wideoklipach, m.in. w "Goodbye For Now" P.O.D. czy "Cupid's Chokehold" Gym Class Heroes (przez lata była związana z muzykiem tej formacji). Los uśmiechnął się do Katy w 2007 roku. Wytwórnia Virgin Records postanowiła zainwestować w jej talent i zaproponowała umowę. Perry szybko udowodniła, że firma nie myliła się. Nagrała chwytliwe, popowo-rockowe piosenki, które wypełniły jej mainstreamowy debiut "One Of The Boys", z którego pochodzą wielkie przeboje "Ur So Gay" i "I Kissed A Girl", które zawojowały listy na całym świecie, poczynając od Ameryki. Talent młodej koleżanki komplementowała nawet królowa popu Madonna. "Dla niej może to była ot taka sobie uwaga, lecz dla mnie znaczyło to bardzo wiele" - mówiła Katy. Sesja zdjęciowa oraz okładka, na której artystka widniała w niczym Lolita z kontrowersyjnego filmu, także zrobiły swoje. Do tego doszły oskarżenia o seksizm i homofobię w wymienionych przebojach. Nie mogło być lepiej, bo przecież nic nie sprzedaje się skuteczniej niż kontrowersje i skandale. Katy udowodniła jednak, że nie jest li tylko produktem menedżerów z branży i dała serię udanych koncertów w USA oraz poza ojczyzną. Ukoronowaniem ciężkiej pracy była nominacja do Grammy 2009 dla najlepszej debiutantki. Katy była współprowadzącą galę MTV Europe Music Awards 2008 i wywiązała się z tej roli bardzo dobrze. Dodatkowo odebrała tam statuetkę dla najlepszej debiutantki.

Jesienią 2009 roku zapowiedziano premierę krążka Katy z zapisem występu unplugged dla stacji MTV. Znalazły się na nim dwie nowe piosenki - "Brick By Brick" oraz cover Fountains Of Wayne "Hackensack". Również jesienią 2009 ukazał się album Timbalanda "Shock Value II", na którym Katy jest jednym z gości. W tym okresie wokalistka pracowała już nad swoją drugą studyjną płytą. Z zapowiedzi wynika, że nie będzie dalekiego odejścia od stylu z debiutu. Z pewnością jednak nie zabraknie w utworach zabawnych momentów. "Niezależnie od tego, czy piszę wesołe, czy smutne piosenki, znajdzie się w nich miejsce na coś śmiesznego" - mówi artystka. Warto zaznaczyć, że piosenkarka aktywnie uczestniczy w procesie produkcji oraz komponowaniu piosenek.

Pod koniec 2009 roku o Katy zrobiło się głośno także w powodów pozamuzycznych. Kolorowa prasa na całym świecie rozpisywała się na temat jej związku z brytyjskim komikiem Russellem Brandem. Znajomi obojga zapewniali, że para na poważnie planuje ślub. Dopóki sami zainteresowani nie wypowiedzą się na ten temat, pozostaje to kwestią spekulacji. Pewne jest natomiast to, że w 2009 roku spełniło się jedno z wielkich marzeń Katy - poznała osobiście Briana Maya z Queen, zespołu, który zawsze uwielbiała, co zostało uwiecznione na fotografii, zamieszczonej na jej blogu.

Swoje powodzenie Katy wyjaśnia w prosty sposób: "Po prostu jestem sobą, a ludzie lubią słuchać kogoś, kto przypomina im ich samych i tworzy coś interesującego, co sami chcieliby napisać, lecz nie umieją. Poza tym, jestem dostępna, a nie zdystansowana. Każdy może podejść i ze mną pogadać".

Afromental

Zespół Afromental powstał w 2006 roku w Olsztynie z inicjatywy znanego z roli prezentera w stacji MTV Wojciecha "Łozo" Łozowskiego. W grupie jest on głównym wokalistą, autorem tekstów oraz muzyki. Współzałożycielem formacji jest wokalista, beatboxer i autor tekstów Tomasz Lach. Zespół debiutował na I Przeglądzie Młodych Kapel "Gazety Olsztyńskiej". Potem znalazł się w "Złotej dziesiątce" Festiwalu Muzyki Młodzieżowej Gama w Kołobrzegu, za interpretację utworu "Bananowy Song" grupy Vox w stylu reggae.

Początkowo Łozo i Tomek działali w duecie, ale po pierwszych udanych występach postanowili zaprosić do współpracy kolejnych muzyków. Dziś jest ich w grupie siedmiu. Afromental łączy w swojej twórczości elementy reggae, soulu i hip-hopu.

Ważnym wydarzeniem w historii zespołu był występ na krakowskim Festiwalu Piosenki Studenckiej. Wprawdzie wesołe, taneczne dźwięki niezbyt pasowały do innych konkursowiczów, poruszających się głównie po terytorium piosenki poetyckiej, ale Afromental został zauważony i doceniony, otrzymując wyróżnienie. Niedługo później grupa miała już w ręku kontrakt płytowy, a w 2007 roku ukazał się jej fonograficzny debiut "The Breakthru", który został ciepło przyjęty. Gościnnie pojawił się tu raper Numer Raz. Dzięki pochodzącej z pierwszego krążka piosence "I've Got What You Need" Afromental zdobył sporą popularność, dzięki której został nominowany do finałowego koncertu "TopTrendy 2007".

W 2008 roku Afromental wziął udział w polskich eliminacjach do festiwalu Eurowizji 2008 z piosenką "Thing We've Got". Parę miesięcy później doczekał się nominacji do Superjedynek w kategorii "Debiut fonograficzny roku" oraz do nagrody MTV w plebiscycie European Music Awards w kategorii "Best Polish Act". To nie koniec miłych zdarzeń w 2008 roku. W lipcu tego roku Afromental miał okazję wystąpić w roli supportu przed znakomitą wokalistą soulową Jill Scott. Po koncertach muzycy zabrali się do nagrywania drugiej płyty. Materiał, zatytułowany "Playing With Pop" (dołączono do niego również pierwszy krążek), ukazało się w marcu 2009 roku. Pochodząca z niego kompozycja "Pray 4 Love" trafiła na ścieżkę dźwiękową do filmu "Kochaj i tańcz". Afromental pojawił się także serialu telewizyjnym "39 i pół". Na drugiej płycie znalazł się kawałek "Dirty Track skit", w którym pojawia się grający główną rolę w serialu Tomasz Karolak. Podkreśleniem bardzo dobrych 12 miesięcy, była Superjedynka w kategorii "Zespół roku", którą Afromental otrzymał 13 czerwca 2009.

Beyoncé

Piosenkarka, aktorka i tancerka Beyoncé Giselle Knowles urodziła się 4 września 1981 roku w Houston, w stanie Teksas. Jest najstarszą z dwójki dzieci Mathew Knowlesa i Tiny Beyincé. W wieku siedmiu lat uczęszczała już do szkoły tańca i była solistką w kościelnym chórze. Jeden z nauczycieli docenił jej talent i zaczął zabierać ją na różne konkursy wokalne i taneczne, gdzie wkrótce zaczęła wygrywać główne nagrody. Wkrótce Knowles wraz ze swoimi przyjaciółkami, LaTavią Roberson, Kelly Rowland i LeToyą Luckett założyła zespół. Początkowo występowały na domowych imprezach i w salonie fryzjerskim należącym do matki Beyoncé, lecz przełom w ich karierze przyszedł dopiero po udziale w programie telewizyjnym "Star Search". Mimo że dziewczyny nie wygrały, ich występy pomogły Matthew Knowlesowi w podjęciu decyzji o porzuceniu dobrze płatnej pracy i pomocy zespołowi. W 1996 roku grupa, występująca już jako Destiny's Child, podpisała kontrakt z wytwórnią Columbia Records.

Formacja zadebiutowała wydaną w 1998 roku płytą "Destiny's Child", wyprodukowaną przez Wycleafa Jeana i Jermaine'a Dupni. Całość promował singel "No, No, No Part 2". Album, podobnie jak singel pokryły się platyną. Rok później do sklepów trafiła druga płyta grupy, "The Writing's On The Wall", na której znalazły się m.in. przeboje "Bills, Bills, Bills" oraz "Say My Name",  które zapewniły zespołowi dwie nagrody Grammy. "Survivor", trzeci album Destiny's Child, ukazał się 1 maja 2001 roku. Krążek zadebiutował na pierwszym miejscu listy "Billboardu", sprzedając się w Stanach w liczbie 663 tys. sztuk w pierwszym tygodniu i ostatecznie czterokrotnie pokrywając się platyną. Promującego go single "Independent Women Part I" i "Bootylicious" dotarły do pierwszego miejsca amerykańskiego zestawienia najpopularniejszych piosenek, a utwór tytułowy uplasował się na drugiej pozycji, zapewniając artystkom kolejną nagrodę Grammy. Dodatkowo, w tym samym roku Knowles otrzymała nagrodę dla kompozytorki roku, przyznawaną przez American Society of Composers, Authors, and Publishers Pop Music Awards. Wokalistka jest pierwszą afro-amerykanką, która została uhonorowana w ten sposób. W ramach promocji "Survivor", trio zagrało ponad 70 koncertów na całym świecie, odwiedzając m.in. Australię, Azję, Europę i Północną Amerykę. Na koncercie w Barcelonie, 13 czerwca 2005 roku Rowland oświadczyła, że we wrześniu rozpocznie karierę solową i odejdzie z Destiny's Child. W październiku tego samego roku ukazała się ostatnia płyta zespołu, "#1's", zawierająca jego największe przeboje. Podczas rozdania nagród World Music Awards, grupa otrzymała wyróżnienie dla żeńskiego zespołu, który sprzedał najwięcej albumów w historii (ponad 50 mln).

Solową karierę Knowles rozpoczęła w 2002 roku, występując gościnnie w singlu "'03 Bonnie & Clyde" Jaya-Z. Kilka miesięcy później, wiosną 2003 roku, w stacjach radiowych zadebiutowała nowa wersja piosenki "The Closer I Get to You" Roberty Flack i Donny'ego Hathawaya, tym razem w wykonaniu Beyoncé i Luthera Vandrossa. Utwór zapewnił artystom nagrodę Grammy i trafił zarówno na solowy debiut piosenkarki, jak i płytę "Dance With My Father" Vandrossa. 22 czerwca premierę miał krążek "Dangerously In Love", pierwsze solowe dzieło artystki. Płyta zadebiutowała na szczycie zestawienia najlepiej sprzedających się albumów "Billboardu", rozchodząc się w pierwszym tygodniu po premierze w liczbie 317 tys. egzemplarzy. W wielkiej Brytanii "Dangerously In Love" przez 54 tygodnie utrzymywał się na liście najpopularniejszych płyt. Całość promowały single "Crazy in Love" (nagrany z Jayem-Z), "Baby Boy" (z Seanem Paulem), "Naughty Girl" i "Me, Myself and I". Sama artystka opisywała swoje dzieło jako "bardzo eklektyczne". "Lubię różne gatunki muzyczne, od reggae, przez hip-hop, aż po muzykę orientalną i jazz" – powiedziała w jednym z wywiadów. Ogółem, płyta sprzedała się w liczbie ponad 12 mln sztuk na całym świecie. Podczas gali rozdania nagród Grammy w następnym roku, wokalistka otrzymała aż pięć statuetek, w tym m.in. w kategoriach: Najlepsze Żeńskie Nagranie R'n'B oraz Najlepsza Piosenka R'n'B. W tym samym roku Beyoncé została jeszcze uhonorowana Brit Award. W grudniu 2005 roku zadebiutował singel "Check It On" z gościnnym udziałem Slim Thuga, a kilka miesięcy później artystka otrzymała nagrodę Grammy za piosenkę "So Amazing", duetu ze Steviem Wonderem z albumu w hołdzie Lutherowi Vandrossowi.

Drugi solowy album Knowles, "B'Day", trafił do sklepów 4 września, w 25. urodziny piosenkarki. Płyta pobiła sukces swojej poprzedniczki, sprzedając się w pierwszym tygodniu w Stanach Zjednoczonych w liczbie 541 tys. egzemplarzy, debiutując na pierwszym miejscu amerykańskiej listy przebojów. Jako pierwszy, album promował singel "Déja Vu" z gościnnym udziałem Jaya-Z. Inne pochodzące z "B'Day" single to m.in. "Irreplaceable", "Ring The Alarm" oraz duet z Shakirą, "Beautiful Liar".

Za produkcję krążka odpowiadają: Rodney Jerkins, Rich Harrison, The Neptunes i Swizz Beatz. 3 kwietnia następnego roku premierę miała specjalna edycja krążka, wzbogacona o singlowy "Beautiful Liar" i "Amor Gitano" (duet z meksykańskim wokalistą Alejandro Fernándezem. Piosenka została wykorzystana w kolumbijskiej telenoweli "Zorro: La Espada y la Rosa"), jak również hiszpańskojęzyczne wersje "Irreplaceable", "Listen" oraz "Beautiful Liar". 22 kwietnia specjalne wersje "B'Day" i "B'Day Anthology Video Album" zostały wycofane ze sklepów z powodu pozwu, jaki wniosła przeciwko Knowles brytyjska wokalistka Des'ree. Sprawa dotyczyła nieautoryzowanej wersji utworu "I'm Kissing You", który znalazł się na płycie amerykańskiej artystki. 10 kwietnia 2007 roku Beyoncé wyruszyła w światową trasę koncertową The Beyoncé Experience, w ramach której wystąpiła m.in. w Północnej Ameryce, Europie i Australii. Już po jej zakończeniu, do sklepów trafi DVD "Beyoncé: Live at Staples Center", zawierające koncert zarejestrowany 2 września w Los Angeles. Miesiąc później wokalistka ma rozpocząć pracę nad swoją trzecią solową płytą.

Oprócz kariery piosenkarki, Beyoncé próbowała też swoich sił w filmie, występując m.in. w "Austin Powers i Złoty Członek", nowej wersji "Różowej Pantery" czy "Dreamgirls" (wokalistka dzięki roli w tym filmie otrzymała nominację do dwóch Złotych Globów, a obraz był nominowany do ośmiu Oscarów, lecz ostatecznie otrzymał tylko dwie nagrody).

Enrique Iglesias

Enrique Miguel Iglesias Preysler, syn znanego hiszpańskiego piosenkarza Julio, urodził się 8 maja 1975 roku w Madrycie. Kiedy miał trzy lata, jego rodzice rozwiedli się. Pięć lat później, po porwaniu jego dziadka, Julio Iglesiasa Seniora przez ETA, Enrique przeprowadził się do Miami, gdzie mieszkał wówczas jego ojciec. Karierę muzyczną rozpoczął w szkole średniej, kiedy wystąpił w musicalu "Hello, Dolly!". Już podczas studiów na University Of Miami, Enrique zdecydował, że spróbuje swoich sił w show-biznesie. Nie miał wówczas wystarczająco pieniędzy na nagranie pierwszego demo, lecz z pomocą przyszła mu jego opiekunka z dzieciństwa, Elvira Olivares, która zaoferowała pożyczkę w wysokości 2000 dolarów. W tym czasie Iglesias nawiązał współpracę z menedżerem Fernanem Martinezem, który rozesłał demo piosenkarza (używającego wówczas pseudonimu Enrique Martínez) do kilku wytwórni. Po upływie kilku miesiący Enrique podpisał kontrakt z Fonovisa i rozpoczął nagrywanie swojej debiutanckiej płyty w Toronto, w Kanadzie.

Album, zatytułowany po prostu "Enrique Iglesias", miał premierę w 1995 roku. Znalazły się na nim przede wszystkim popowo-rockowe ballady, w tym dwa wielkie przeboje: "Si Tú Te Vas" oraz "Experiencia Religiosa", a utwór "Por Amarte" został wykorzystany w telenoweli "Marisol". W ciągu pierwszego tygodnia krążek sprzedał się Stanach w liczbie ponad 500 tys. sztuk, co było niezwykłym osiągnięciem jak na płytę nagraną w języku innym niż angielski. Sukces albumu doprowadził do nagrania wersji włosko- i portugalskojęzycznych. "Enrique Iglesias" zapewnił wokaliście nagrodę Grammy w kategorii Najlepszy Wykonawca Latynoski.

W 1997 roku do sklepów trafiła druga płyta Iglesiasa, "Vivir (To Live)". Wśród utworów, które znalazły się na krążku, był m.in. cover Yazoo, "Only You", tutaj zatytułowany "Solo en Ti". W ramach promocji albumu artysta zagrał tournee w 16 krajach, wyprzedając wszystkie koncerty. Na scenie towarzyszyli mu m.in. muzycy, którzy mieli na koncercie nagrania i występy z takimi gwiazdami, jak choćby Elton John, czy Bruce Springsteen. "Vivir" promowały trzy single: "Enamorado por Primera Vez", "Solo en Tí" oraz "Miente". Wszystkie dotarły na szczyt latynoskiej listy przebojów "Billboardu". Razem ze swoim ojcem i Luisem Miquelem, Enrique otrzymał nominację do nagrody American Music Award dla ulubionego artysty latynoskiego. Wyróżnienie otrzymał Julio, lecz podczas ceremonii jego syn wykonał piosenkę "Lluvia Cae".

Już rok później ukazał się trzeci krążek wokalisty, "Cosas del Amor (Things Of Love)". Krytycy podkreślali, że nowe kompozycje stanowiły dowód na to, że Iglesias jest już dojrzałym piosenkarzem. Pochodzące z albumu single "Esperanza" i "Nunca Te Olvidaré" dotarły na szczyt latynoskiej listy przebojów "Billboardu" i ugruntowały jego pozycję megagwiazdy muzyki latynoskiej. Wspierając promocję płyty, Enrique zagrał serię koncertów, z których występ w Acapulco był transmitowany przez telewizję. Niedługo po tym wokalista ruszył w trasę "Cosas del Amor", w ramach której grał na dużych stadionach. Było to pierwsze tournee w historii sponsorowane przez McDonald's. Podczas rozdania nagród American Music Awards Iglesias został uhonorowany w kategorii Ulubiony Artysta Latynoski. Pokonał w rywalizacji m.in. Ricky'ego Martina i Los Tigres Del Norte. W 1999 roku Enrique postanowił spróbować swoich sił, śpiewając po angielsku. Jego pierwszym krokiem w tym kierunku był singel "Bailamos", który został wykorzystany w filmie Willa Smitha "Bardzo dziki Zachód". Sukces piosenki spowodował wzrost zainteresowania artystą ze strony wytwórni płytowych. Ostatecznie Ilgesias podpisał kontrakt z Interscope, dla której nagrał swoją pierwszą anglojęzyczną płytę, zatytułowaną po prostu "Enrique". Sesja nagraniowa trwała dwa miesiące. Na album trafiły m.in. takie kompozycje, jak duet z Whitney Houston "Could I Have This Kiss Forever", cover Bruce'a Springsteena "Sad Eyes", czy "Be With You". Ostatnim singlem promującym krążek była piosenka "You're My #1", wydana na terytoriach kilku krajów w formie duetów z lokalnymi gwiazdami – w Rosji była to Alsou, w Brazylii duet Sandy & Junior, a w Azji Valen Hsu.

"Escape", kolejna płyta Iglesiasa, trafiła na półki sklepowe 30 października 2001 roku, debiutując na drugim miejscu listy najpopularniejszych albumów według "Billboardu" (około 267 tys. sztuk sprzedanych w pierwszym tygodniu od premiery). Krążek pokrył się platyną w następujących krajach: Stany Zjednoczone (trzykrotnie), Wielka Brytania (czterokrotnie), Irlandia (pięciokrotnie), Kanada (sześciokrotnie), Australia (pięciokrotnie), Indie (trzykrotnie), Niemcy (dwukrotnie). Ogółem, płyta sprzedała się na całym świecie w liczbie ponad 9 mln egzemplarzy. Enrique był współkompozytorem wszystkich piosenek Całość promowały m.in. single "Hero" i "Escape", a płyta do tej pory jest najlepiej sprzedającym się krążkiem w karierze Iglesiasa. W ramach jej promocji artysta zagrał serię koncertów w szesnastu krajach (wszystkie występy zostały wyprzedane).

W 2002 roku Enrique zdecydował się wydać swój czwarty hiszpańskojęzyczny krążek, "Quizás". Piosenki, którego na niego trafiły, wyróżniały się bardziej introspektywnym charakterem i bardziej dopracowaną produkcją. Płyta zadebiutowała na dwunastym miejscu listy "Billboardu" i na szczycie zestawienia najpopularniejszych albumów latynoskich. W ciągu tygodnia od premiery, "Quizás" rozszedł się w liczbie miliona sztuk, stając się najlepiej sprzedającą się hiszpańskojęzyczną płytą od pięciu lat. Trzy promujące ją single dotarły na szczyt latynoskiej listy przebojów, a piosenka "Para Que la Vida" została odtworzona ponad milion razy w amerykańskich rozgłośniach radiowych, ustanawiając nowy rekord. Enrique jako pierwszy artysta wykonał po hiszpańsku piosenkę w programie telewizyjnym "The Tonight Show With Jay Leno" (zaśpiewał "Quizás"). Album przyniósł mu nagrodę Latin Grammy Award w kategorii Najlepsza Popowa Płyta.

"7", siódma płyta Iglesiasa, ukazała się 25 listopada 2003 roku nakładem wytwórni Interscope i była drugą, w której komponowaniu artysta wziął udział. Na krążku znalazło się 15 utworów, w tym duet z Kelis ("Not In Love"). Album dotarł do 34. miejsca na liście "Billboardu", sprzedając się w pierwszym tygodniu w liczbie 349 tys. sztuk. Promowały go single "Addicted" i "Not In Love". Pod względem muzycznym kompozycje nawiązywały do brzmienia z lat 80. Wkrótce po premierze Iglesias wyruszył w największą w swojej karierze trasę koncertową, odwiedzając takie miejsca, jak m.in. Australia, Indie, Egipt, czy Singapur. Tournee zakończyło się w RPA. Enrique pojawił się też w kilku popularnych programach telewizyjnych, m.in. "The Oprah Winfrey Show", czy jako gość Diego Maradony w Argentynie oraz promował zapach True Star Men Tommy'ego Hilfigera.

Na jego nowe nagrania fani musieli poczekać prawie cztery lata. Nowy singel "Do You Know (The Ping Pong Song)" miał premierę 10 kwietnia 2007 roku i zapowiadał nowy album piosenkarza, "Insomniac", który trafił do sklepów 12 czerwca tego samego roku. Wokalista tak opowiada o powstawaniu płyty: - Kiedy zaczynałem pracę nad tym albumem, nie byłem pewien o jakie dokładnie brzmienie mi chodzi. Przy poprzednich płytach, zaczynaliśmy pracę mając przygotowanych kilkanaście piosenek, tym razem miałem ich prawie pięćdziesiąt! Materiał powstawał przy współpracy między innymi Seana Mansarda, Maxa Martina, Kristiana Lundina, Marka Taylora, Poula Barry'ego i Andersa Bagge. Na ostateczną wersję "Insomniac" trafiło dwanaście piosenek w języku angielskim i trzy w języku hiszpańskim. Trasa koncertowa promująca krążek rozpoczęła się koncertem w Virgin Megastore w Los Angeles.

Oprócz śpiewania, Iglesias zagrał też u boku Antonio Banderasa i Salmy Hayek w filmie Roberta Rodrigueza "Pewnego razu w Meksyku: Desperado 2" oraz współprodukował broadwayowski musical "Four Guys Named Jose and Una Mujer Named Maria". Ostatnio artysta zagrał rolę w serialu "Two And A Half Man".

Jennifer Lopez

Wokalistka, autorka piosenek, aktorka od początku lat 90., kiedy to w telewizji Fox zaczęła pojawiać się jako Fly Girl w sit-comie "In Living Color", nieustannie pnie się do góry. Grała główne role w takich filmach jak "Selena", "Co z oczu, to z serca", "Powiedz tak" (który zadebiutował w USA na 1 miejscu box-office'u), czy "Pokojówka na Manhattanie". Przez jakiś czas wśród obszarów jej dokonań brakowało tylko muzyki – czegoś, co było częścią jej życia od kiedy tylko przyszła na świat w południowej dzielnicy Bronxu - Castle Hill.

Dlatego w 1999 roku zadebiutowała na rynku muzycznym płytą "On The 6". Smakowita mieszanka tego, co Jennifer określa mianem "latin soul", z wpływami R&B, pop czy soul, okazała się wielkim sukcesem. Płyta, uhonorowana już sześciokrotną Platyną, przyniosła takie hity, jak "If You Had My Love", "Waiting For Tonight" czy "Let’s Get Loud" i zaprezentowała Jennifer zupełnie nowej publiczności.

Wydając swój następny album - "J.Lo" - artystka ustanowiła rekord – w tym samym czasie na sam szczyt list przebojów trafiła zarówno jej płyta, jak i film ("Powiedz tak"). "J.Lo" okazała się jeszcze większym sukcesem od swojej poprzedniczki, osiągając status siedmiokrotnej Platyny. Tym razem Jennifer wyniosła na piedestał tzw. "urban music": utrzymany w tym klimacie duet z Ja Rulem "I’m Real" popularnością na głowę pobił inne, tradycyjne taneczne kawałki "Play" czy "Love Don’t Cost A Thing", które również były megaprzebojami.Kariera Jennifer nabrała niewiarygodnego rozpędu. Wielkim sukcesem okazał się także album z remiksami jej największych przebojów: "J To The L-O! The Remixes" – przynosząc kolejny hit "Ain’t It Funny (Remix feat. Ja Rule)". To najlepiej sprzedająca się płyta remiksowa na świecie – jej nakład osiągnął dotychczas już ponad 2.5 miliona sztuk.

Od czasu debiutu, każdy album Jennifer Lopez odzwierciedlał to, co dzieje lub działo się w jej życiu na przestrzeni mijających lat. Reminiscencje dzieciństwa spędzonego w South Bronxie na "On The 6.", na "J.Lo" zastąpił już sex appeal i pewność siebie. Jej płyta "This Is Me... Then" nie jest w tym względzie wyjątkiem. Album jest hołdem złożonym przed artystkę swojej duszy, duchowości i obecnemu stanowi jej umysłu. Jednym w najciekawszych, wokalnie i tekstowo, utworów na albumie jest "Dear Ben" – wyznanie miłości najważniejszej wówczas osobie w jej życiu, aktorowi Benowi Affleckowi, z którym wielokrotnie rozstawała się i wiązała na nowo (by w końcu rozstać się na dobre pomimo zaplanowanego ślubu).

Pierwszy singel z "This Is Me... Then" – "Jenny From The Block" – to hołd złożony miejscu, w którym Jennifer spędziła swoje dzieciństwo, a które uważa się również za kolebkę hip hopu – Południowemu Bronxowi. Delikatne sample z "Off The Books" The Beatnuts i "South Bronx" KRS-1, a także gościnny udział Styles i Jadakiss z The Lox czynią ten powrót "do korzeni" jeszcze bardziej wiarygodnym. Niezależnie od tego gdzie bywała, z kim śpiewała czy ile nagród dostała – Jennifer jest podobno ciągle tą samą "Jenny z bloku", co przed laty, mimo tego, iż media często przypinały jej łatkę kapryśnej divy.

Po dłuższym flircie z filmem na 2005 rok Jennifer postanowiła przygotować nową płytę solową. Nadano jej wymowny tytuł "Rebirth", zaś na singlu ją promującym znalazła się piosenka "Get Right", do której nakręcono kilka wersji teledysków. Album ukazuje się 28 lutego 2005 roku. Z powodów zdrowotnych J. Lo odwołała promujące go tournee po Europie. Nieoficjalnie mówiło się, iż gwiazda spodziewa się dziecka ze swoim trzecim mężem, piosenkarzem Markiem Anthonym i dlatego zrezygnowała z występów. Jennifer cały czas umiejętnie łączy karierę muzyczną i filmową. Ma także podpisane lukratywny kontrakt reklamowy z koncernem kosmetycznymi Coty, z którym opracowała własne perfumy. Jennifer jest też obecna w świecie mody jako projektantka strojów. Jest też właścicielką restauracji.

Łzy

Jednak początki Łez sięgają 1992 roku, kiedy grupa nazywała się Rave i byli w niej tylko panowie. Po 2 latach zespół rozpadł się, a muzycy dołączyli do punkowego zespołu The Pilators. W roku 1996 uformował się prawie ostateczny skład formacji oraz powstała nazwa - Łzy - zaakceptowana przez wszystkich członków grupy, a wokalistką została Ania.

Jeszcze jesienią tego samego roku grupa weszła do studia, aby zarejestrować dwa utwory: "Słońce" i "Nienawiść", które pojawiły się na antenach lokalnych stacji radiowych. Wiosną 1997 roku Łzy nagrały taśmę demo oraz wygrały przegląd muzyczny w Opatowie, gdzie nagrodą była 24 godzinna sesja nagraniowa.

Pod koniec 1998 roku gotowy był debiutancki album Łez - "Słońce". Z uwagi na fakt, że żadna wytwórnia fonograficzna nie chciała wydać tej płyty, Łzy postanowiły zrobić to własnym sumptem. Okazało się to trafną decyzją, gdyż płyta została bardzo dobrze przyjęta przez publiczność. Niebawem zespół zaczął prace nad drugim krążkiem, który ukazał się w lipcu 2000 roku. "W związku z samotnością" po roku od premiery osiągnęła status "Złotej płyty".

W 2001 roku, podczas "Festiwalu Nowego Wieku" w Opolu, Łzy otrzymały nagrodę w kategorii przebój roku za piosenkę "Agnieszka już dawno..." oraz nominacje jeszcze w trzech kategoriach. 18 czerwca tego samego roku,Łzy zagrały jeden ze swoich największych koncertów, w katowickim "Spodku" supportowali wtedy amerykańską formację The Offspring.

Od listopada 2001 zespół rozpoczął prace nad materiałem na trzecią już płytą. Premiera albumu "Jesteś jaki jesteś" odbyła się 5 maja 2002 roku. Materiał nagrano w Dr Studio w Wiśle, a realizatorem był Adam Toczko. Na pierwszym singlu ukazał się utwór "Jestem jaka jestem".

Zespół Łzy wystąpił podczas koncertu Premier na festiwalu w Opolu w 2003 roku, gdzie zaprezentował piosenkę "Oczy szeroko zamknięte". Jednocześnie utwór ten promował album "Nie czekaj na jutro", którego premiera miała miejsce 5 czerwca 2003 roku.

W czasie dwóch kolejnych lat muzycy grupy musieli skoncentrować się na sprawach osobistych. Wokalistka Anna Wyszkoni rozwodziła się z mężem, a u gitarzysty Adama Konkola wykryto poważną wadę serca. Jednak w końcu muzycy zabrali się do pracy i w czerwcu 2005 roku ukazał się piąty w dorobku Łez album - "Historie, których nie było". Na krążek trafiło 14 nagrań, utrzymanych w stylu pop-rocka, od nastrojowych ballad do dynamicznych utworów. Płytę promował singiel "Przepraszam Cię".

Latem 2006 roku zespół zaprezentował zestaw swoich największych przebojów. Kompilacja podsumowuje pierwszą dekadę działalności grupy. Na płytę trafiło 13 najbardziej znanych utworów, w tym "Agnieszka", "Narcyz się nazywam", "Oczy szeroko zamknięte", "Jestem jaka jestem", "Pierwsza łza" czy "Anastazja jestem", a także trzy premierowe nagrania: "Puste słowa", "Do zakochania jeden krok" (cover wielkiego przeboju Andrzeja Dąbrowskiego, zrobiona jednak w rockowej wersji) i "Gdybyś był". Ta ostatnia piosenka miała premierę na festiwalu w Opolu w 2006 roku.

Shakira

Shakira Isabel Mebarak Ripoll - wokalistka i autorka tekstów, urodziła się w 1977 roku w Kolumbii. W jej żyłach płynie krew libańska i hiszpańska. Już jako ośmiolatka skomponowała swój pierwszy utwór. W wieku 13 lat podpisała kontrakt płytowy z Sony Music i wydała pierwszy album - "Magia".

W następnych latach pojawiły się kolejne płyty "Peligro", "Pies Decalzos", które sprzedały się w ponad milionowym nakładzie i utorowały jej drogę do grona najpopularniejszych artystek latynoskich. Produkcją kolejnego albumu "Donde Estan Los Ladrones" zajęła się już sama Shakira, ale przy współpracy znakomitego Emilio Estefana - męża Glorii Estefan.

Płyta ta ugruntowała jej pozycję latynoskiej rock-pop gwiazdy na rynku muzycznym, gdzie odniosła olbrzymi sukces między innymi osiągając status multiplatyny w Stanach, Argentynie, Kolumbii, Chile i Meksyku, a status Platyny w Hiszpanii. Po tym posypały się nagrody - jedna Grammy, dwie Latin Grammy i występy w najważniejszych programach telewizyjnych.

W 2001 roku Shakira podbiła świat przebojem "Whenever Whenever", który przez długi czas nie opuszczał czołówek list przebojów. Pilotował on pierwszą anglojęzyczną płytę Shakiry - "Laundry Service", która ukazała się w lutym 2002 roku. Wokalistka była producentka całego materiału, jak i kompozytorką większości muzyki oraz autorką tekstów.

W kwietniu 2004 roku ukazał się pierwszy koncertowy album Shakiry - "Live & Off The Record". Materiał nagrano podczas jej światowej trasy koncertowej w 2003 roku. Wśród 10 utworów znajdują się same największe przeboje Kolumbijki, śpiewane zarówno po hiszpański, jak i angielsku, między innymi "Whenever, Whenever", "Ojos Asi", "Underneath Your Clothes", czy "Objection (Tango)".

Wokalistka w 2005 roku powróciła z nowymi piosenkami, które wydano na dwóch odrębnych płytach. Pierwszy album to hiszpańskojęzyczny "Fijacion Oral vol.1". Shakira jest nie tylko autorką i współautorką każdej piosenki, ale ma też spory udział w produkcji obu płyt, razem z legendarnym producentem Rickiem Rubinem, który współpracował już z wykonawcami z najwyższej światowej półki. Płyta "Fijacion Oral vol.1" zawiera 10 utworów plus dwa remiksy. Piosenki utrzymane są w poprockowym stylu, oczywiście z domieszką latynoskich klimatów. Promował ją singiel "La Tortura", z gościnnym udziałem Alejandro Sanza, gwiazdora latino.

W listopadzie ukazała się kontynuacja "Fijacion Oral, Vol. 1" - "Oral Fixation, Vol. 2". Album zawiera 11 anglojęzycznych piosenek, w tym dwie przeróbki z hiszpańskiej "jedynki" ("Something" i "The Day And The Time" z gościnnym udziałem Gustavo Ceratiego). W "Illegal" wsparł Shakirę latynoski gitarzysta Carlos Santana. Pierwszym singlem był żywiołowy "Don't Bother". Album ukazał się w wersji z dodatkową płytą DVD, zawierającą materiały filmowe nagrane podczas pracy w studiu, wywiady z Shakirą i klip do "Don't Bother".

Jak powiedział rodak artystki, pisarz Gabriel Garcia Marquez, laureat Literackiej Nagrody Nobla, "muzyka Shakiry jest bardzo charakterystyczna, nieporównywalna do żadnej innej. Nikt nie potrafi śpiewać ani tańczyć jak ona, z tak niewinną zmysłowością, niezależnie w jakim byłby wieku".

W 2009 roku ukazała się najnowsza płyta Kolumbijki pod intrygującym tytułem - "She Wolf".

Maryla Rodowicz

Maryla Rodowicz to artystka kochana i podziwiana przez rzesze wielbicieli, od ponad 30 lat. W dorobku ma ponad 500 piosenek, 20 płyt polskich, po jednej niemieckiej, angielskiej, rosyjskiej i czeskiej - wiele z tych albumów osiągnęło status złotej i platynowej płyty. Koncertowała na całym świecie - w Europie, Ameryce, Azji i Australii. Występowała na międzynarodowych festiwalach, w tym w Los Angeles, Oklahomie i Tulsa. Wielokrotnie występowała w Opolu i Sopocie zdobywając liczne nagrody i wyróżnienia. Wielokrotnie zwyciężała również w plebiscytach popularności sięgając po tytuły "Piosenkarki Roku". Maryla zagrała także w kilku filmach i wielu widowiskach muzycznych. Maria Antonina Rodowicz (bo tak naprawdę nazywa się wokalistka) debiutowała w 1962 roku na I Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie i pomimo faktu, że zakwalifikowała się do finału, nie wystąpiła w nim, gdyż w tym czasie dzieliła karierę wokalną ze sportową i akurat startowała w Mistrzostwach Polski Młodzików, gdzie wywalczyła 1. miejsce w sztafecie. W 1965 roku wokalistka związała się z big-beatowym zespołem Szejtany, a następnie z kabaretem Greg. Już wtedy zdobywała laury studenckich festiwali piosenki. W 1969 roku Maryla wylansowała pierwszy duży przebój "Mówiły mu", za który otrzymała nagrodę na festiwalu w Opolu. Rok później ukazał się debiutancki album artystki "Żyj mój świecie", a ona sama rozpoczęła passę występów na festiwalach polskich i zagranicznych. W kolejnych latach piosenkarka dużo nagrywała nie tylko w kraju, współpracując z najlepszymi instrumentalistami i autorami tekstów. Nieprzerwanie udzielała się także koncertowo. W 1973 roku podbiła Polskę jednym ze swoich największych przebojów - piosenką "Małgośka". Rok później uczestniczyła w otwarciu Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w Monachium. Wkrótce prawie wszyscy w Polsce nucili takie przeboje Maryli jak choćby "Sing-sing", "Damą być", "Dziś prawdziwych cyganów już nie ma", "Kolorowe jarmarki", "Do łezki łezka", "Remedium", "Hej, żeglujże żeglarzu", "Niech żyje bal". Lata 80. to prawie ciągłe pasmo sukcesów - nowe płyty długogrające, udział w niezliczonych festiwalach na całym świecie, trasy koncertowe oraz deszcz nagród wszelkich magazynów, radiostacji oraz ministrów kultury. W roku 1992 ukazała autobiografia wokalistki - "Niech żyje bal". Rok później wspólnie z grupą IRA nagrała specjalny singiel "Wiara". W kolejnych latach współpracowała z Orkiestrą Zbigniewa Górnego przy "Gali Piosenki Biesiadnej". Maryla wciąż występuje na festiwalach i jest honorowana prestiżowymi nagrodami, gości także w wielu programach telewizyjnych i benefisach. Pisali i piszą dla niej najlepsi: Jacek Mikuła, Jan Wołek, Romuald Lipko, Kasia Geartner, Andrzej Sikorowski, Andrzej Zieliński, Seweryn Krajewski oraz Agnieszka Osiecka. Gra sto koncertów rocznie. Przychodzą na nie zarówno dzieci, młodzież, jak i dorośli. Tak samo dobrze bawią się piętnasto- jak i sześćdziesięciolatkowie, a publiczność nie pozwala jej zejść ze sceny dopóty, dopóki nie zaśpiewa przynajmniej kilku bisów. Kolejna płyta artystki, zatytułowana "Kochać" potwierdza pozycję Maryli Rodowicz w Polsce zwłaszcza, że w jej nagraniu pomogli piosenkarce uznani producenci: Bogdan Kondracki i Paweł Jóźwicki (współautorzy wielkiego sukcesu nowego Krzysztofa Krawczyka oraz Ani Dąbrowskiej), kompozytorzy: Mikis Cupas (Wilki), Jacek Lachowicz (Ścianka), Marcin Macuk (Pogodno), czy wspomniany już Kondracki, a teksty napisała Katarzyna Nosowska z grupy Hey. Album ukazał się we wrześniu 2005 roku, a promował go singiel z piosenką tytułową.

Rihanna

Robyn Rihanna Fenty urodziła się na Barbadosie w 1988 roku. Jej kariera rozpoczęła się gdy zauważył ją Evan Rogers. Nowojorczyk, który wcześniej współpracował z takimi gwiazdami, jak: 'N Sync, Christina Aguilera, Jessica Simpson, Kelly Clarkson, Laura Pausini i Rod Stewart, spędzał na wyspie wakacje. Kiedy poznał Rihannę zaproponował jej sesję nagraniową. Rogers oraz jego partner z Syndicated Rhythm Productions - Carl Sturken, pomogli nagrać wokalistce materiał demo. Ten trafił do szefa Def Jam i zainteresował go na tyle, że zaproszono ją na przesłuchanie i zaproponowano kontrakt płytowy.

Latem 2005 roku ukazał się singel "Pon de Replay", a później także album. Wydawca określa muzykę, jaka znalazła się na tym krążku, jako jamajski dance hall z elementami reggae, R&B i hip-hopu. Płytę nagrano w studiach The Loft i Bassmint w Bronxville. Jej produkcją zajęli się: Vada Nobles, Evan Rogers i Carl Sturken.

Artystka pojawiła się także na dużym ekranie, w obrazie "Bring It On, Bring It On, Bring It On Again!" zagrała samą siebie. Scenariusz filmu opowiada o grupie cheerleaderek, które rywalizują o to, by pojawić się na antenie fikcyjnej stacji telewizyjnej Rihanna TV.

W 2006 roku ukazała się druga płyta wokalistki, krążek "A Girl Like Me". Przewidziano również limitowaną wersję wydawnictwa, zawierającą m.in. pięć kolekcjonerskich pocztówek. Za produkcję, podobnie jak w przypadku debiutanckiej płyty "Music Of The Sun", odpowiadali Carl Sturken oraz Evan Rogers. Album promuje singel "SOS", który wykorzystano w reklamie firmy Nike. Twórcą drugiego singla, "Unfaithful", jest Ne-Yo.

Papa Dance

Papa Dance to pop-rockowy zespół wokalno-instrumentalny, utworzony z inicjatywy producentów płytowych Sławomira Wesołowskiego i Mariusza Zabrodzkiego w sierpniu 1984 roku w Warszawie. Działając pod nazwą Papa Doc, zmienioną wkrótce na Papa Dance, był początkowo tylko zespołem studyjnym w składzie: Marek Kaczmarek (vocal, keyboard), Tadeusz Łyskawa (perkusja), Grzegorz Wawrzyszak (vocal, keyboard). Populatność jaką zyskał po premierze pierwszego nagrania radiowego oraz teledysku "W 40 dni dookoła świata" uświadomiła twórcom zespołu, że w tym składzie nie będzie on w stanie występować na estradzie na żywo. Po eliminacjach i przesłuchaniach w klubie studenckim "Park" w Warszawie do zespołu dołączył Konstanty Joriadis (keyboard). Na KFPP Opole '85 wystąpili jako kwintet z Krzysztofem Kasprzykiem (vocal, keyboard). W 1985 roku zespół wydał pierwszy longplay, który sprzedano w nakładzie ponad pięćdziesięciu tysięcy egzemplarzy . Po zmianach personalnych w 1986 roku doszło w zespole do rozłamu. Papa Dance stał się duetem w składzie: Paweł Stasiak (vocal) i Konstanty Joriadis (keyboard). Pozostali muzycy utworzyli zespół Ex-Dance. Wkrótce do Papa Dance dołączyli nowi muzycy. Zespół występował i nagrywał odtąd w składzie: Konstanty Dinos (vocal, keyboard), Waldemar Kuleczka (gitara basowa, vocal), Tadeusz Łyskawa (perkusja), Paweł Stasiak (vocal), Jacek Szewczyk (gitara), Andrzej Zieliński (keyboard, vocal). W konkursie "Złota dziesiątka Opola '86" zajął III miejsce. Piosenka "Ocean Wspomnień" zdobyła tytuł przeboju roku 1986. W 1987 roku w konkursie "Od Opola do Opola" Papa Dance zajął I miejsce. Zwyciężał także w wielu krajowych plebiscytach radiowych, telewizyjnych i prasowych. Na KFPP Opole '88 piosenka "Nasz Disneyland" zajęła I miejsce w plebiscycie publiczności na najpopularniejszą piosenkę festiwalu. Zrealizował recital telewizyjny "Papa Dance" (reż. K. Bukowski). Jego karierze poświęcon e jest hasło w telewizyjnym Leksykonie Polskiej Muzyki Rozrywkowej - odcinek 83 (reż. M. Wolański). W 1989 roku zespół śpiewał w ZSRR, na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze i na festiwalu w Rostoku (NRD). Wystąpił także na IMF w sopocie i festiwalu polonijnym w Chicago. Na początku 1990 roku wyjechał na koncerty do USA i tam kontynuował działalność estradową. Wydał tam pierwszą i jak się później okazało jedyną płytę amerykańską. Na jej repertuar złożyły się piosenki z poprzednich płyt oraz jedna nowa - "Fires in your eyes" (muz. A. Patoh, sł. J. Borys). Rozpad zespołu dokonał się w grudniu 1990 roku. Papa Dance dał blisko sześćset koncertów w kraju i za granicą. Płyty i kasety zespołu zostały sprzedane w nakładzie ponad pół miliona egzemplarzy. Na początku lat 90-tych Papa Dance wydał płytę "The Best Of Papa Dance volume I" Płyta został wydana w USA przez firmę PAPA MUSIC SERVICE Co. LTD, a producentem wykonawczym była firma ARIADOR CO.

Mollęda

Zespół tworzą bracia Kuba i Maciek Molęda. Kuba studiuje wokal w instytucie Jazzu w Katowicach. Zagrał główną rolę w musicalu "Taniec Wampirów" Romana Polańskiego i nagrał dwie płyty z zespołem LO 27. Tytułowy przebój płyty "Mogę wszystko" skomponował Maciek - absolwent studium piosenkarskiego, mgr pedagogiki na UW. Nagrał płytę "Big Beat" z Robertem Chojnackim i solową "Ciebie dla siebie". Wspólna płyta braci "2xM" ukazała się w lutym 2007 roku.

Mrozu (Łukasz Mróz)

Utalentowany wokalista i producent z Wrocławia (ur. 22.07.1986 r.), który nagrywa debiutancką płytę w niezależnej wytwórni Pink Crow Records. Muzyka Mroza to atrakcyjna mieszanka popu, nowych brzmień, r'n'b i soulu. Porywające rytmy, fascynujący głos i znakomita prezencja sceniczna, stwarzają wybuchową mieszankę koncertową.

Mrozu ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Agnieszki Osieckiej o profilu teatralnym. Kariera muzyczna Mroza rozwija się konsekwentnie od kilku lat, podczas których zebrał spore doświadczenie muzyczne. Występował w młodzieżowych musicalach oraz przedstawieniach muzycznych m.in. we Wrocławskim Teatrze Lalek, oraz Centrum Sztuki Impart. Został laureatem w konkursie na interpretację piosenki Agnieszki Osieckiej - "Bardzo Wielka Woda".

Pierwsze dobrze brzmiące utwory Mrozu zaśpiewał z raperem Wozem, który był pionierem wrocławskiej sceny hip hopowej. Owocem tej współpracy było wyróżnienie radia Eska, które umieściło utwór „Jestem imprezą" na składance Rap Eskadra vol. 3. Mrozu nawiązał współprace z Dj Kennethem (Holandia ) i Mr. Kingloverem (Jamajka), tworząc skład dancehallowo/hip hopowy „Party Soldiers", gdzie pełnił rolę producenta. Mrozu wykonał remixy dla zespołu Da Luxe, znanego z hitu „Groove Me", do których koncertowali między innymi na Sopot Festival w 2006 roku i na wyborach Miss Polonia. Mrozu wspólnie z Nowatorem dostał się na play listy Radia Eska. Wyprodukował między innymi riddim na płyte Mesajah „Ludzie prości" do utworu „Możesz robić to co chcesz".

Krzysztof Krawczyk

Debiutował w 1963 roku jako wokalista i gitarzysta w zespole Trubadurzy, którego był również współzałożycielem i z którym w różnych składach personalnych pracował do 1976 roku. W tych latach Trubadurzy nagrali takie przeboje jak: "Znamy się tylko z widzenia", " Krajobrazy", "Byłaś tu", "Kim jesteś", "Ej, Sobótka, Sobótka". Obok Czerwonych Gitar był to kultowy zespół tamtego okresu.

W 1973 roku Krzysztof Krawczyk rozpoczął karierę solową, którą zapoczątkowała płyta "Byłaś mi nadzieją", nagrana z zespołem instrumentalnym Ryszarda Poznakowskiego. W latach 70. wokalista z powodzeniem występował na festiwalach w Opolu, Sopocie, Zielonej Górze i Kołobrzegu oraz za granicą, w NRD, Związku Radzieckim, Szwecji, Jugosławii, Bułgarii, Grecji, Belgii, Holandii, Irlandii i na Kubie.

Następnie piosenkarz podpisał kontrakt z zachodnioniemiecką firmą Polydor. W 1978 roku nawiązał współpracę z orkiestrą Alex Band Aleksandra Maliszewskiego, wtedy też powstały znane piosenki "Jak minął dzień", "Byle było tak", "Pamiętam Ciebie z tamtych lat". Dwa lata później wokalista wyruszył na tournee do USA, gdzie koncertował i... postanowił zostać za oceanem na stałe.

Krzysztof Krawczyk przebywał w USA do 1985 roku - głównie koncertował w klubach Chicago i Las Vegas oraz nagrał album "From a Different Place". Po powrocie do kraju dokonał kolejnych nagrań radiowych i płytowych oraz wystąpił w kilku recitalach telewizyjnych.

W 1988 roku piosenkarz uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu, przez co na blisko 2 lata musiał wycofać się z pracy zawodowej. W 1990 roku wyjechał ponownie do USA, gdzie podpisał kontrakt z firmą Hallmark. Pod opieką artystyczną Davida Briggsa, muzyka i aranżera związanego przed laty z E. Presleyem, nagrał w Nashville płytę "Eastern Country Album". Po 4 latach wokalista powrócił do kraju i wydał krążek "Gdy nam śpiewał Elvis Presley", który niebawem pokrył się platyną. Krawczyk wystąpił również na festiwalu w Sopocie, dokonał kolejnych nagrań płytowych z różnorodną muzyką - country, rock and rollem, balladami, muzyką taneczną i religijną oraz z piosenkami dla dzieci. W 1998 roku z Programem 2 TVP z okazji jubileuszu 35-lecia pracy artystycznej przygotował recital "To co dał nam los".

W roku 2000 artysta wystąpił przed papieżem podczas Pielgrzymki Narodowej na Placu Świętego Piotra połączonej z wręczeniem Złotej Płyty za nagranie "Ojcu Świętemu Śpiewajmy". W tym samym roku Krzysztof spotkał się z Goranem Bregovićem, a rok później nagrali wspólnie płytę "Daj mi drugie życie" w Warszawie i Belgradzie. Płyta jednak nie odniosła spodziewanego sukcesu komercyjnego.

14 października 2002 roku, ukazał się kolejny album w dorobku 55-letniego artysty, zatytułowany "... bo marzę i śnię". Tym razem Krawczyk zaprosił do współpracy młodsze pokolenie muzyków, związanych głównie ze sceną alternatywną. Producentem całego materiału i kompozytorem dwóch nagrań, jest Andrzej Smolik. Wśród 12 utworów znalazł się między innymi cover kompozycji "Papa Was a Rolling Stone", z repertuaru słynnej amerykańskiej soulowej fromacji The Temptations. Album promował singiel z nagraniem "Bo jesteś Ty". Krzysztof Krawczyk o płycie powiedział: Mógłbym odcinać kupony od sławy, występując w sanatoriach. Starczyłoby mi na życie, ale umarłbym z nudów. Żeby się rozwijać, trzeba wpuścić w siebie trochę świeżej krwi.

Po niebywałym sukcesie albumu "...bo marzę i śnię", który znalazł ponad 100 tys. nabywców, w listopadzie 2003 roku, wokalista postanowił zaprezentować swym fanom materiał koncertowy. Obok piosenek z poprzedniego krążka, znalazły się tam również największe przeboje z płyty nagranej w duecie z Goranem Bregovicem oraz utwory z początków kariery Krawczyka.

Wiosną 2004 roku Krzysztof Krawczyk nagrał kolejną płytę studyjną we współpracy z młodym pokoleniem muzyków. Autorami muzyki na "To, co w życiu ważne" są twórcy największych przebojów ostatnich lat. Pierwszym utworem wybranym do promocji był singiel "Lekarze dusz", który Krzysztof nagrał wraz z Muńkiem Staszczykiem z T.Love. Wśród zaproszonych do nagrań gości nzaleźli się między innymi wspomniany już Muniek, Andrzej Piaseczny, Kasia Nosowska,Andrzej Smolik, Ania Dąbrowska, Adam Nowak, Jan Borysewicz.

Natomiast w listopadzie tego samego roku wokalista wydał płytę z największymi przebojami muzyki amerykańskiej, zatytułowaną "Mona Lisa - amerykańskie piosenki". Wśród 15 kompozycji znalazły się między innymi takie standardy jak "Summertime", "What A Wonderful World", "Dream A Little Dream Of Me". Kontynuację albumu stanowi wydawnictwo "The Shadow Of Your Smile - Amerykańskie piosenki część 2", które ukazało się w marcu 2005 roku.

Kolejna studyjna płyta artysty ukazała się prawie dokładnie w 60. rocznicę urodzin wokalisty. Album "Tacy samotni" to muzyczne i filozoficzne podsumowanie dojrzałego człowieka i artysty.Krzysztof Krawczyk jest współkompozytorem siedmiu, z dziesięciu piosenek, które znalazły się na tym krążku. Płytę promował singiel "Tylko ty, tylko ja". Krążek szybko pokrył się złotem.

W 2007 roku, w duecie z biskupem Antonim Długoszem nagrał piosenkę "Europo nie możesz żyć bez Boga". Na przełomie 2007 i 2008 roku można było kupić serię "Leksykon Krzysztofa Krawczyka", który zyskał status podwójnej platyny. Do celów promocyjnych tego wydawnictwa nagrał utwór "Życie jak Wino".

W lipcu następnego roku, podczas TOPtrendów, z okazji 45-lecia kariery estradowej wokalisty, odbył się specjalny koncert, na którym pojawili się między innymi – Norbi, Muniek Staszczyk, Edyta Górniak, Łukasz Zagrobelny oraz macierzysta formacja Krawczyka – Trubadurzy.

W styczniu 2009 roku do sklepów trafiła jego kolejna płyta studyjna – "Warto Żyć". Do współpracy nad materiałem zaprosił – Kasię Cerekwicką, braci Golców, saksofonistę Grzecha Piotrowskiego oraz poetę Krzysztofa Szatrawskiego. Longplay pokrył się złotem. W listopadzie wsparł powstanie kalendarza, z którego sprzedaży miało być dotowane schronisko dla zwierząt. Niedługo potem fani otrzymali kolejny prezent – album "Nigdy nie jest za późno", na którym gościnnie pojawił się Daniel Olbrychski w utworze "Z kobietami to różnie bywało". Podczas sylwestrowego koncertu w Warszawie odebrał Złotą Płytę za krążek "Warto Żyć".