Prawdziwe nazwisko Stefani Joanne Angelina Germanotta. Amerykańska piosenkarka, autorska tekstów i kompozytorka. Zafascynowana twórczością Freddiego Mercury’ego oraz zespołu Queen, (od którego piosenki „Radio Ga Ga” zaczerpnęła pomysł na swój pseudonim), a także Davida Bowie, Michaela Jacksona, Madonny, Grace Jones i Debbie Harry. Znana z ekscentrycznych wypowiedzi i niecodziennych kreacji scenicznych.Urodziła się 28 marca 1986 roku w Nowym Jorku w rodzinie włoskich emigrantów. Od czwartego roku życia gra na fortepianie. Mając jedenaście lat rozpoczęła naukę w szkole Juilliarda na Manhattanie, by niedługo potem wylądować w rzymskokatolickiej placówce prowadzonej przez zakon Najświętszego Serca Jezusowego. Dwa lata później miała już na swoim koncie własnoręcznie napisaną balladę. W wieku czternastu lat zaczęła występować przed mikrofonem. Trzy lata później dostała się do Tisch School of the Arts, utworzonej pod auspicjami nowojorskiego uniwersytetu. Studiowała tam muzykę, równocześnie doskonaląc swoje umiejętności w pisaniu tekstów. To właśnie wtedy zrozumiała, że chce skupić się na karierze muzycznej. W wieku dziewiętnastu lat podpisała kontrakt z Def Jam Recordings. W tym samym czasie jej managerem został producent i autor tekstów – RedOne. Ich pierwszą wspólną piosenką był utwór „Boys Boys Boys”, w zamierzony sposób nawiązujący do piosenki „Girls, Girls, Girls” zespołu Mötley Crüe, a także dokonań AC/DC w kompozycji „T.N.T.”. Po wyprowadzce z rodzinnego domu zaczęła występować na klubowych scenach Lower East Side’u. Był to też początek jej uzależnienia od narkotyków. Pomimo braku zainteresowania ze strony najbliższej rodziny – radziła sobie całkiem nieźle. Poznany producent muzyczny Rob Fusari, jako pierwszy, porównał jej styl śpiewania do maniery Freddiego Mercury’ego, pod którego wrażeniem była od zawsze. Od tamtej pory zaczęła używać pseudonimu scenicznego Lady GaGa, zainspirowanego tytułem piosenki zespołu Queen – „Radio Ga Ga”.
Artystka w jednym z wywiadów powiedziała, że pragnie tworzyć glam pop, a zatem nie tylko piosenki w tym nurcie, lecz także specyficzny sceniczny image. W tym ostatnim pomogła jej niejaka Lady Starlight, która wykreowała jej kilka koncertowych strojów. Ich wspólnie występy reklamowano jako „Lady Gaga and the Starlight Revue”, a one same utrzymane były w klimacie burleski lat 70.
W sierpniu 2007 roku wystąpiły na amerykańskim festiwalu Lollapalooza. Show zebrało świetne recenzje, a GaGę przedstawiono jako wcielenie awangardy i elektro dance’u. Tymczasem Rob Fusari, przesłał piosenki stworzone z artystką – swojemu przyjacielowi, producentowi Vincentowi Herbertowi, a ten bardzo szybko doprowadził do podpisania kontraktu z wytwórnią Streamline Records, której był właścicielem. To właśnie jego piosenkarka uważa za swego odkrywcę. Niedługo artystka trafiła pod skrzydła Sony/ATV. Wynajęto ją… jako kompozytorkę piosenek na potrzeby Britney Spears, a z czasem też dla artystów z Interscope - New Kids on the Block, Fergie i Pussycat Dolls. To właśnie wtedy zwrócił na nią uwagę Akon, przekonując jednocześnie mocodawców, by podpisać za jego pośrednictwem, kontrakt z młodą artystką. GaGa nalegała jednocześnie na kontynuowanie współpracy z RedOnem przy tworzeniu materiału na swój debiutancki longplay. Kolejnym, który pomagał przy tworzeniu materiału był doświadczony Martin Kierszenbaum. To spod jego ręki wyszedł między innymi przebój „Eh, Eh (Nothing Else I Can Say)”.
Cały następny rok piosenkarka spędziła szlifując płytę, która otrzymała buńczuczny tytuł „The Fame”. Jak sama stwierdziła później – eksperymentowała z różnymi gatunkami muzycznymi – od hard rocka spod znaku Def Leppard, przez glam rock Davida Bowie, a skończywszy na synth popowym okresie w twórczości Queen. Longplay zebrał świetne recenzje, utrzymując się na 1. miejscu list przebojów w rodzimych Stanach Zjednoczonych, Austrii, wielkiej Brytanii, Kanadzie i Irlandii. W kwietniu 2008 ukazał się pierwszy singiel promujący płytę - „Just Dance”, nominowany do Grammy w kategorii Najlepsze Nagranie Dance – ostatecznie jednak nagrodę otrzymał Daft Punk z nagraniem „Harder, Better, Faster, Stronger”. Drugie nagranie - „Poker Face” wydano we wrześniu i w niemal dwudziestu czterech krajach od razu odnotowano skok na szczyt notowań.
Miesiąc później piosenkarka wystąpiła w Los Angeles z New Kids on the Block. Wspólne koncerty trwały do końca listopada.
Na początku marca 2009 roku GaGa rozpoczęła tournee po Ameryce Północnej. W maju pojawiła się na scenie przed Pussycat Dolls. Tymczasem w atmosferze kontrolowanego skandalu – australijski kanał Network Ten odmówił wyemitowania teledysku artystki do utworu „LoveGame” z powodu zbytniego epatowania seksem. Dwa miesiące później wokalistka pojawiła się na okładce poczytnego „Rolling Stone’a” ubrana jedynie w plastikowe bąbelki. Wzbudziło to falę krytyki, nie przeszkodziło jednak w sukcesie komercyjnym numeru.
W 2009 roku została nominowana do Grammy w dziewięciu kategoriach – Teledysk Roku, Najlepszy Nowy Artysta, Najlepszy Klip Żeński, Najlepszy Teledysk Pop („Poker Face”), a także Najlepsza Reżyseria, Najlepsze Wydanie, Najlepsze Efekty Specjalne, Najlepszy Teledysk oraz Najlepsza Reżyseria Artystyczna („Paparazzi”). W sumie, GaGa otrzymała statuetkę jako Najlepsza Nowa Artystka i dwie za „Paparazzi” – Najlepsza Reżyseria Artystyczna i Najlepsze Efekty Specjalne. W październiku odebrała Wschodzącą Gwiazdę magazynu Billboard. Niedługo potem pojawiła się razem z Madonną w programie Saturday Night Live, gdzie wykonała premierowy singiel „Bad Romance” z reedycji płyty, która ujrzeć miała światło dzienne w listopadzie jako „The Fame Monster”. Znalazło się na niej osiem nowych utworów, które artystka określiła mianem „ciemnej strony sławy”.
W grudniu 2009 roku wokalistka wystąpiła przez królową Elżbietą II.
W lutym 2011 roku ukazał się singiel "Born This Way", który promował nowy album artystki, o takim samym tytule, który już w kilka godzin po premierze znalazł się na pierwszym miejscu list sprzedaży w USA, Australii i większości krajów europejskich.
Trudno jednoznacznie powiedzieć, co składa się na zjawisko artystyczne - Lady GaGa. To nie tylko piosenkarka, autorka tekstów i kompozytorka. To także skandalistka, pragnąca kontynuować ostatnią rewolucję w muzyce pop, jaka jej zdaniem dokonała się ponad dwadzieścia pięć lat temu za sprawą Madonny. To zjawisko społeczne, ikona środowisk homoseksualnych. Sama otwarcie przyznaje się do swego biseksualizmu. Śmiało można powiedzieć, że jest perfekcyjnym produktem pop kultury, na który składają się jej ekscentryczne stroje, kontrowersyjne wypowiedzi, świetnie zaaranżowana muzyka, a także przemyślane w formie i często szokujące teledyski. Jej wizerunek, nie tylko sceniczny, kreuje tak zwany Haus of Gaga, odpowiedzialny nie tylko za stroje, lecz także wymyślne peruki, z których jest coraz bardziej znana. Warto też dodać, że gwiazda jest naturalną brunetką, ale zdecydowała się przefarbować włosy, gdyż w przeszłości często mylono ją…. z Amy Winehouse.
Artystka w jednym z wywiadów powiedziała, że pragnie tworzyć glam pop, a zatem nie tylko piosenki w tym nurcie, lecz także specyficzny sceniczny image. W tym ostatnim pomogła jej niejaka Lady Starlight, która wykreowała jej kilka koncertowych strojów. Ich wspólnie występy reklamowano jako „Lady Gaga and the Starlight Revue”, a one same utrzymane były w klimacie burleski lat 70.
W sierpniu 2007 roku wystąpiły na amerykańskim festiwalu Lollapalooza. Show zebrało świetne recenzje, a GaGę przedstawiono jako wcielenie awangardy i elektro dance’u. Tymczasem Rob Fusari, przesłał piosenki stworzone z artystką – swojemu przyjacielowi, producentowi Vincentowi Herbertowi, a ten bardzo szybko doprowadził do podpisania kontraktu z wytwórnią Streamline Records, której był właścicielem. To właśnie jego piosenkarka uważa za swego odkrywcę. Niedługo artystka trafiła pod skrzydła Sony/ATV. Wynajęto ją… jako kompozytorkę piosenek na potrzeby Britney Spears, a z czasem też dla artystów z Interscope - New Kids on the Block, Fergie i Pussycat Dolls. To właśnie wtedy zwrócił na nią uwagę Akon, przekonując jednocześnie mocodawców, by podpisać za jego pośrednictwem, kontrakt z młodą artystką. GaGa nalegała jednocześnie na kontynuowanie współpracy z RedOnem przy tworzeniu materiału na swój debiutancki longplay. Kolejnym, który pomagał przy tworzeniu materiału był doświadczony Martin Kierszenbaum. To spod jego ręki wyszedł między innymi przebój „Eh, Eh (Nothing Else I Can Say)”.
Cały następny rok piosenkarka spędziła szlifując płytę, która otrzymała buńczuczny tytuł „The Fame”. Jak sama stwierdziła później – eksperymentowała z różnymi gatunkami muzycznymi – od hard rocka spod znaku Def Leppard, przez glam rock Davida Bowie, a skończywszy na synth popowym okresie w twórczości Queen. Longplay zebrał świetne recenzje, utrzymując się na 1. miejscu list przebojów w rodzimych Stanach Zjednoczonych, Austrii, wielkiej Brytanii, Kanadzie i Irlandii. W kwietniu 2008 ukazał się pierwszy singiel promujący płytę - „Just Dance”, nominowany do Grammy w kategorii Najlepsze Nagranie Dance – ostatecznie jednak nagrodę otrzymał Daft Punk z nagraniem „Harder, Better, Faster, Stronger”. Drugie nagranie - „Poker Face” wydano we wrześniu i w niemal dwudziestu czterech krajach od razu odnotowano skok na szczyt notowań.
Miesiąc później piosenkarka wystąpiła w Los Angeles z New Kids on the Block. Wspólne koncerty trwały do końca listopada.
Na początku marca 2009 roku GaGa rozpoczęła tournee po Ameryce Północnej. W maju pojawiła się na scenie przed Pussycat Dolls. Tymczasem w atmosferze kontrolowanego skandalu – australijski kanał Network Ten odmówił wyemitowania teledysku artystki do utworu „LoveGame” z powodu zbytniego epatowania seksem. Dwa miesiące później wokalistka pojawiła się na okładce poczytnego „Rolling Stone’a” ubrana jedynie w plastikowe bąbelki. Wzbudziło to falę krytyki, nie przeszkodziło jednak w sukcesie komercyjnym numeru.
W 2009 roku została nominowana do Grammy w dziewięciu kategoriach – Teledysk Roku, Najlepszy Nowy Artysta, Najlepszy Klip Żeński, Najlepszy Teledysk Pop („Poker Face”), a także Najlepsza Reżyseria, Najlepsze Wydanie, Najlepsze Efekty Specjalne, Najlepszy Teledysk oraz Najlepsza Reżyseria Artystyczna („Paparazzi”). W sumie, GaGa otrzymała statuetkę jako Najlepsza Nowa Artystka i dwie za „Paparazzi” – Najlepsza Reżyseria Artystyczna i Najlepsze Efekty Specjalne. W październiku odebrała Wschodzącą Gwiazdę magazynu Billboard. Niedługo potem pojawiła się razem z Madonną w programie Saturday Night Live, gdzie wykonała premierowy singiel „Bad Romance” z reedycji płyty, która ujrzeć miała światło dzienne w listopadzie jako „The Fame Monster”. Znalazło się na niej osiem nowych utworów, które artystka określiła mianem „ciemnej strony sławy”.
W grudniu 2009 roku wokalistka wystąpiła przez królową Elżbietą II.
W lutym 2011 roku ukazał się singiel "Born This Way", który promował nowy album artystki, o takim samym tytule, który już w kilka godzin po premierze znalazł się na pierwszym miejscu list sprzedaży w USA, Australii i większości krajów europejskich.
Trudno jednoznacznie powiedzieć, co składa się na zjawisko artystyczne - Lady GaGa. To nie tylko piosenkarka, autorka tekstów i kompozytorka. To także skandalistka, pragnąca kontynuować ostatnią rewolucję w muzyce pop, jaka jej zdaniem dokonała się ponad dwadzieścia pięć lat temu za sprawą Madonny. To zjawisko społeczne, ikona środowisk homoseksualnych. Sama otwarcie przyznaje się do swego biseksualizmu. Śmiało można powiedzieć, że jest perfekcyjnym produktem pop kultury, na który składają się jej ekscentryczne stroje, kontrowersyjne wypowiedzi, świetnie zaaranżowana muzyka, a także przemyślane w formie i często szokujące teledyski. Jej wizerunek, nie tylko sceniczny, kreuje tak zwany Haus of Gaga, odpowiedzialny nie tylko za stroje, lecz także wymyślne peruki, z których jest coraz bardziej znana. Warto też dodać, że gwiazda jest naturalną brunetką, ale zdecydowała się przefarbować włosy, gdyż w przeszłości często mylono ją…. z Amy Winehouse.
